Misschien is de situatie al helemaal veranderd als u dit leest, maar op het ogenblik dat deze regels getikt worden, is het absoluut windstil rond de mysterieuze moordzaak in Tielt. Op zaterdagavond 6 maart omstreeks 23 uur werd in volle Tieltse stadscentrum de 32-jarige Leander Quintyn in koelen bloede neergestoken. Hij probeerde nog thuis te geraken, even verderop in de Felix ‘d Hoopstraat, maar dat is hem niet gelukt. Wat er precies allemaal gebeurd is in de buurt waar ik zolang mijn professionele broek heb versleten, blijft tot nu toe een groot raadsel.
Wat mij daarbij vooral opvalt is dat het ook in de nationale media bijzonder stil blijft omtrent deze verschrikkelijke moord, tot verwondering en ergernis van heel wat streekgenoten. Dat is deels te verklaren door het feit dat gerecht en politie niets willen communiceren om de speurtocht naar de daders niet te verstoren. Ze hebben drones ingezet, aangebeld aan huizen, mensen opgebeld en camerabeelden opgevraagd, maar blijkbaar lukt het totaal niet om iets te weten te komen over dader(s) en motief. In rare coronatijden is die onzekerheid voor velen lastig om dragen…
Op haar Facebookpagina schreef de van Tielt afkomstige dichteres Sylvie Marie hierover het volgende:
“Massaal drukken we ons medeleven uit voor de vermoorde David in Beveren die vermoedelijk het slachtoffer werd van gaybashing. En terecht, we geven maar beter 'n positief signaal. Hé, laat ons solidair zijn, zegt 't stemmetje in ons.
En toch wringt het bij mij. Eén nacht na de moord op David werd in mijn geboortestad Tielt Leander op straat neergestoken. Waarom hij zo gewelddadig dood moest, weet niemand, er is nog geen enkel spoor naar de daders en hoe langer het duurt, hoe kleiner die kans wordt.
In de pers lees ik er nauwelijks iets over. Wél in De Krant van West-Vlaanderen, of Focus-Wtv of de regiopagina's van Het Nieuwsblad, maar voor een nationale redactie is hier niets boeiends aan.
Het is een voorbeeld van hoe media en publieke aandacht werkt. De vermoedelijke gaybashing is polariserend genoeg om pagina's mee te vullen en iedereen nog eens goed met onze verschillen te confronteren, je verandert maar beter je Facebookfoto als je niet wilt dat men je asociaal vindt. Leander is 'alleen maar' een jongeman die vermoord werd, hij was geen vrouw, geen LGTBQ'er. Er hoeft dus geen vrijheidsstrijd gestreden.”
Een andere reactie:
“Iedere vorm van geweld is verwerpelijk, wat de achtergrond of de reden ook is. De ene moord is niet erger dan de andere, het ene motief weegt niet zwaarder door dan het andere. De trend om mee te gaan in de 'algemene verontwaardiging' is zo gemakkelijk: je sust je geweten door akkoord te gaan dat het niet goed is, doet een actie van een paar seconden en dan ga je maar opnieuw over tot de orde van de dag.”
Iemand anders zei het zo: “Voor deze simpele mens geen optochten, geen betogingen (en gelukkig ook geen rellen!), geen "je suis quelqu'un", geen lichtjes noch teddybeertjes. Jan met de pet telt niet meer in deze overgemediatiseerde maatschappij!”
Ik kan me daar alleen maar volmondig bij aansluiten en een foto posten van een eenzaam bloemetje aan de voordeur van Leander en van de bloemen en herinneringen die zijn vrienden hebben achtergelaten aan de boom in het patersbos, waar Leander vaak kwam met zijn vrienden. Hopelijk komen we binnenkort méér te weten over deze duistere zaak… (Hula)